Sorun Kartal'da değil

Her tribünden farklı marşlar, her bloktan farklı tepkiler... Maçı takım ile birlikte kazanmaktan daha ziyade, ‘takım kazansın, biz eğlencemize bakalım’ modu bu... Altay’ı yerle bir eden, Samet’e gözyaşı döktüren, Çubuklular’ı ıslıklarken Beşiktaş’ı alkışlayan zihniyet.

Fenerbahçe 100 gol barajını geçmiş, oynadığı tüm kulvarlarda şampiyonluk şansı sürüyor, futbola dair ne istatistik varsa hepsinde rekor kırmış falan filan, hepsi hikâye! Tüm sevgiler, tüm saygılar; topun üç direğin içine girip girmemesine, pamuk ipliğine bağlı yani.

‘İsmail Kartal panik halinde mi?’ diye soruyor editörümüz Arda Erol... Bence panik halinde olan kulübedekiler, sahadakilerden daha çok tribündekiler. Alex de Souza’yı yerin dibine sokmaktan imtina etmeyen bir güç bu...

Bu yarışta Galatasaray’ı, Okan Buruk’u daha şanslı kılan tek nokta da şu belki de; Taraftar, yönetim, teknik heyet, futbolcular, dilim söylemeye varmasa bile bazı yazar, muhabirler arasında kurulan ve kazanıncaya kadar asla yıkılmayan o büyük ruh! Fenerbahçe bu birlikteliği kuramadığı sürece sadece lider olabilir, şampiyon olamaz!

Topun el yaktığı anlar denir ya... Haftalar azaldıkça, oynanan her maçın değeri de biraz daha artıyor doğal olarak. Ancak her beraberlik sonrasında karalar bağlamak, arabesk bir kültürün ürünü...

Fenerbahçe özgüven sorunu yaşamazsa, sıkıntılı günler kısa sürer ve bana göre halen şampiyonluğun en büyük favorisi. Fakat yazının ilk bölümünde bahsettiğimiz gerçekler, bizlere küfretmek yerine doğru analiz edilirse elbette!