Hayatın öte yakası 2

Ötelediklerimiz. Ötekileştirdiklerimiz. Görmezden geldiklerimiz. Acıma duygusuyla, hatta nadir de olsa tiksintiyle baktıklarımız. Aslında bir gün aralarına katılmaktan korktuklarımız. Engelliler. Onlar bize göre karşı kıyının insanları. Ama görüyorsunuz nasıl tarih yazdılar. Görülmemiş başarılarıyla Paris’in nasıl altını üstüne getirdiler. Bize ders verdiler.

Paralimpik’e giden gazeteci!

2004 yılının Eylül ayıydı. Atatürk Havalimanı’nın Dış Hatlar Terminali’nde uçağa yetişmek üzere koşturuyordum. Birden karşıma Türkiye Milli Paralimpik Komitesi Başkanı Yavuz Kocaömer çıktı. Hayırdır, ne bu telaş, nereye böyle, diye sordu. Atina’ya, diye cevap verdim. Atina’ya mı, diye şaşkınlıkla bir kez daha sordu. Evet, dedim. Niye gidiyorsun Atina’ya diye sorularına devam etti. Paralimpik Oyunları’na gidiyorum, diye cevapladım. Ciddi misin, dedi ve devam etti: Benimle dalga geçmiyorsun değil mi? Hayır, dedim. Yüzündeki yarı gülümseme yarı hüzünlü ifadeyle bana şöyle bir baktı ve “Gel sana bir sarılayım,” diyerek sarıldı. Kutluyorum seni, dedi ve birlikte yolculuk yapacağımız uçağın yolunu tuttuk.

Sakatın sporu mu olur!

Yavuz Kocaömer’i bu kadar şaşırtan ve duygulandıran bir Türk gazetecisinin kendi iradesiyle Paralimpik Oyunları’na gidiyor oluşuydu. Oysa, bırakın Paralimpik kavramını, Paralimpik Oyunlarını, engellilerin yok sayıldığı, görmezden gelindiği, ötekileştirildiği, hatta feodal düzenin hüküm sürdüğü bazı yörelerimizde Allah’ın lanetlediği bireyler olarak kabul edildiği bir coğrafyada yaşıyorduk. Ve olmayan engellinin sporu mu olurdu! Böyle düşünen spor yöneticilerimiz bile vardı. Paralimpikle ilgili yapılan toplantılarda, “Sakatın sporu mu olur, bunlar dandik insanlar, onların yaptığı spor da dandik bir spor,” diyebilecek kadar cahil, liyakatsiz ve küstah yöneticilere sahipti bu ülke.

Kocaömer ömrünü verdi...

İşte Yavuz Kocaömer bu zihniyete karşı yıllarca yel değirmenlerine savaş açan bir Don Kişot gibi savaştı. Bu uğurda ömrünü tüketti. Sonunda da aniden göçüverdi bu dünyadan. Ama bu savaşı kazandı. Sadece 8 sporcuyla yarıştığımız Atina’da Korhan Yamaç’ın atıcılıkta aldığı 1’i altın, 1’i bronz 2 madalyaya çılgınlar gibi sevinmiştik Yavuz Ağabey ile birlikte. Emeklerinin boşa gitmeyeceğini orada fark etmişti. Zira öncesinde hiç yoktuk. Barcelona 1992 ve Sydney 2000’de sembolik olarak 1 sporcuyla yer almıştık.

Tarihin en büyük başarısı

Sonra katlanarak gitti bu rakamlar. Tokyo 2020’ye 87 sporcuyla gitmiş, 3’ü altın olmak üzere toplam 15 madalyayla rekor kırmıştık. Bereket, Yavuz Ağabey bu gurur tablosunu görmüştü. Paris 2024 ise kabaran dalgaların tsunamiye dönüştüğü bir organizasyon oldu. 94 sporcudan oluşan Paralimpik Team, 6 altın, 10 gümüş, 12 bronz olmak üzere toplam 28 madalya alarak Türk spor tarihinin en büyük başarısına imza attı. Türkiye’de artık bir Paralimpik gerçeği olduğunu tüm dünyaya ispat ettiler. Türkiye’nin bir Paralimpik ülkesi olduğunu da... Biz de varız, diye haykırdılar. İmkanlar arttırıldığında çok daha fazlasını yapabileceklerini de gösterdiler spor yöneticilerimize.

10 milyon engellimizle...

Artık görev yöneticilerimize düşüyor. Engellilerin daha iyi spor yapabilecekleri koşulları oluşturmak, evlerine hapsolmuş tüm engellilerimizi spor alanlarına çekmek, bundan sonraki Paralimpik Oyunları’nda katılım ve madalya sayılarını üç haneli rakamlara çıkarmak, hayatın öte yakası ile beri yakasını birleştirmek sadece spor değil, genel, yerel tüm yöneticilerimizin asli görevlerindendir. Bu mesele sadece TMPK Başkanı Murat Aksu ve yol arkadaşlarına bırakılmayacak kadar büyük bir meseledir. Türkiye yüzde 12’lik engelli nüfusuyla bir engelli ülkesidir. Onları yok saymak, Türkiye’yi yok saymaktır.