Hatayspor'lu Kevin Soni depremde yaşadıklarını Fransız basınına aktardı! '7. kattan atlayacaktım..'

6 Şubat pazartesi günü Türkiye bir deprem gerçeğiyle uyandı. Kahramanmaraş/Pazarcık merkezli 7.7'lik deprem Maraş'ın dışında Kilis, Diyarbakır, Adana, Osmaniye, Gaziantep, Şanlıurfa, Adıyaman, Malatya ve Hatay'ı da vurdu. Binlerce vatandaşımızı kaybettiğimiz deprem sonrasında tüm dünyadan yardımlar gelmeye başladı. 

Felaketi gözler önüne serdi
Avrupa basını da depremi manşetlerine taşıdı. Spor camiası da özellikle kendi ülkelerinden olan futbolcularla iletişime geçmeye çalıştı. Fransa'nın güvenilir kaynaklarından Foot Mercato da Hatayspor'lu Kevin Soni'yle bir telefon görüşmesi yaptı. Soni'nin, Mercato'ya anlattıkları felaketi bir kez daha gözler önüne serdi. İşte detaylar...

Kevin, öncelikle sana nasılsın diye sormak istiyoruz.
"Ben iyiyim… Açıkçası daha önce hiç yaşamadığım bir çile. Gerçekten beklemediğiniz bir şey ve bu sizi ömür boyu etkiler. Kendi kendime 'Dünyanın sonu geldi' dedim. Yanımda insanların öldüğünü gördüm. Travmatize oldum. Bugün, hayatın pamuk ipliğine bağlı olduğunu anlıyorum. İşte bu anlarda her şeyin boş olduğunu anlarız. Herkes evini, arabasını bırakıp sığınacak yer arıyor. Ne yazık ki adeta bir film sahnesi gibi korkutucu. Hayatımda beni en çok şaşırtan şey bu oldu."

Bu sezon Hatayspor'a geldin, şimdiye kadar nasıl geçti?
"Eylül'de, Dünya Kupası'ndan birkaç ay önce geldim. Amacım burada kiralık bir sezon geçirmekti. Sonra ya Hatayspor'la sözleşmemi yenilerdim ya da başka bir kulübe giderdim. İlk maçımda kalçamı sakatladım. İki gün sonra ameliyat oldum. Üç ay sonra sahalara geri döndüm ama yeniden sakatlandım. Ayağımdan yaralandım bu kez. Bir ay formamdan uzak kaldım ama pazar akşamı Kasımpaşa ile oynadığımız maçta geri döndüm.

..Ve her şey birkaç saat sonra değişti...
"Maçtan sonra eve gittim. Kuzenlerimle oturuyordum ve oyun oynuyorduk. Sabah 4 veya 5 civarında yer sallanmaya başladı. O sırada kuzenlerime sakin olmalarını söyledim. Tavan ve duvarlar üzerimize yıkılmaya başlayınca merdivenlerden koşmaya başladık. Pasaportlarımızı ve telefonlarımızı alacak vaktimiz vardı, bunu nasıl düşünebildiğimi bile bilmiyorum. Her şey çökmeden binadan çıkacak kadar şanslıydık! Her şeyin gerçekten değiştiği bir gündü. Birçok ölüm oldu. Bunu bana bir hafta önce söyleseydin, sana bunun imkansız olduğunu söylerdim..."

Bu olayın trajik olacağını hemen hissettin mi?
"O zaman anlamamıştım. İlk defa böyle bir şey yaşadım. Dünyanın sallandığını hissettim ve dışarıda kuvvetli bir rüzgar olmalı diye düşündüm. Ama sarsıntıların gerçekten güçlü olduğunu ve yerin ikiye ayrılmaya başladığını gördüğümde, bunun gerçekten ciddi olduğunu düşündüm. İlk başta pencereden atlamak istedim. Ama yedinci kattaydık. Oradan atlamak mantıklı değildi. Bu yüzden koşarak hızla dışarı çıktım."

Hayatınız veya sevdiklerinizin hayatı için endişelendiniz mi?
"Evet, bu açık. Yanında ölen insanları gördüğünde kendine sıradakinin sen olacağını söylüyorsun. Bina üstümüze düşüyordu. Gerçekten şanslıydık çünkü çökmeden hemen önce çıktık. İyi yaptığımızı düşündüm. Ama dışarı çıktığımızda binanın yıkıldığını ve toza dönüştüğünü gördük. Hiçbir şey kalmamıştı. Sonra yerin ikiye ayrıldığını gördüm. Kendi kendime, 'Bu şehirden çıkmayı başardıysak bunun nedeni Tanrı'nın istemesiydi' dedim. Zemin her an çatlayabilir. Ve öyle oldu, yol ikiye ayrıldı. Dünyanın derinliklerinde ne olduğunu bilmiyordum. O gün aşağıda ne olduğunu gördüm. Her yer karanlık, aşağıda hiçbir şey yok. Ne olduğunu bilmiyorum ama her yer karanlık."

Mucizevi hissediyor musun?
"Evet. Ben bir Müslüman'ım ve çok dindarım. Beni kurtaran, günün ilk namazını kılmak için sabah 6.40'a kadar beklemek istemem oldu. Bu yüzden uyuyamadım. Bu yüzden kendi kendime, uyusaydım, evdeki her şeyin nasıl düştüğünü görseydim, kesinlikle öleceğimi söylüyorum. Hatta kesin. Düşen taşlar çok büyüktü. Düşünsenize on yedi katlı bir binaydı. Yani uyusaydım, sanırım ölecektim."

Deprem sonrasında gündüz neler oldu?
"Çok sıcaktı! Olaylardan sonra bir an önce kulübün antrenman tesisine gitmek için arabama bindim. Oyuncularla oturmuş konuşuyorduk ve bir şeyler yemeye çalışıyorduk ama yer sallanmaya devam ediyordu. Her on dakikada bir büyük sarsıntılar oluyordu. İki gün yemek yemedik. Sadece suyumuz vardı. Zaman zaman meyvelerimiz oldu ama kadınlar ve çocuklar vardı, ekip arkadaşlarımla birlikte onlara bu gıda maddelerini bıraktık. Yemek yemedik ve kadınlar ve çocuklar içebilsin diye su getirmeye çalıştık. Sonra bizi almaya bir uçak geldi. Her şeyi orada bıraktık. Önemli olan güvende olmaktı, malzeme sadece gösteriş."

Size ulaşmaya çalışan yakınlarınız için zor olmuş olmalı!
"Herkes kuzenlerimle bize ulaşmaya çalıştı ama kimse ulaşamadı. Şebeke yoktu, su yoktu. Hiçbir şey yoktu o an. İnsanlar yiyecek, içecek toplamak için süpermarketlerde kavga ediyordu. Benzin de yoktu... Annem ulaşınca içim rahatladı çünkü ben tek çocuğum. Artık uyumuyordu. Annem travma geçirdi, artık futbolu duymak istemiyor. Onunla kalmamı söyledi ama saygı duymam gereken bir sözleşmem var."

Christian Atsu hâlâ kayıp. Ne düşünüyorsun?
"Seninle konuşurken tüylerim diken diken oluyor. Bu olmadan önce, Atsu ile telefonda konuşuyordum. Pazar günü bir frikik golü atmıştı ve ona iyi oynadığını ve performansını beğendiğimi söyledim. Birlikte oynayabilmemiz için sakatlık dönmemi beklediğimi söyledim. Ama bunun onunla son konuşmam olduğunu bilmiyordum. İki saat sonra başka bir haber almadım. Bana arkadaşımın ölmüş olabileceği söylendi, bu insanı çıldırtmaya yeter. Kesinlikle onunla telefonda konuşan son kişi benim. Bunu söylemekten gurur duymuyorum, umarım onu sağ salim buluruz. Bu benim dileğim. Bunun için her gün dua ediyorum."

Ancak bazı medya organları onun bulunduğunu söyledi. Haberin var mı?
"Bunlar yalan. Salı akşamı İstanbul'a uçtuk ve o bizimle değildi. Bulunduysa neden uçakta değildi? Bunlar yalan. Ümidini korumak ve ailesini korkutmamak için söylemiş olabilirler. Size söyleyebileceğim, bizimle İstanbul'a uçmadığı. Umarım onu buluruz."

Ekibin geri kalanıyla birlikte İstanbul'a ulaşmayı başardınız. Bir rahatlama oldu mu?
"Biraz rahatladım çünkü kendi kendime bunun olmayacağı bir şehirde olduğumu söyledim. Ama sonra kendi kendime dedim ki bu her yerde olabilir, Fransa'da, Çin'de, İngiltere'de vs... Sonunda asla güvende değiliz."

Sizi dinlerken çok şaşırmış ve travma geçirmiş olduğunuzu hissedebiliyoruz.
"Açıkçası, bu bir şok. Uyuyamıyorum. Menajerimle her gün birlikteyim ve sürekli bunun hakkında konuşuyoruz. Sana anlatamayacağım bir duygu. İstanbul'da otururken sizinle konuşurken yerin sarsıldığını hissediyorum. Ama çevremdekiler bana hayır diyor, titremiyor. Bence bu bir travma. Hayattaki küçük anların tadını çıkarmayı biliyorum. Böyle bir şey başınıza geldiğinde değişmek zorunda kalırsınız."

Şimdi günlerini nasıl geçiriyorsun?
"İstanbul'a geldiğimden beri arkadaşlarımla oraya yiyecek ve para göndermeye çalışıyoruz. İnsanları orada bıraktık ve onların yiyecek-içecek bir şeyleri olmadığını biliyoruz. Onlarla bir süredir orada olmanın kolay olmadığını biliyoruz."

Sahada ihtiyacı olan insanlara da yardım etmeye çalıştınız mı?
"Sana gerçeği söyleyeceğim. Binanın yıkıldığını gördüğümüzde insanları gördük ve onları kurtarmaya çalıştık. Elimizden gelenin en iyisini yaptık. Ama neredeyse hiçbir şey yapamadık. Çocuklarıyla enkazda kalan anneler oldu. Taş blokları kaldırmaya çalıştık ve ne kadar kaldırırsak o kadar düştü. Çocukları, anneleri, yaşlıları kurtarmaya çalıştık. Ama gerçekten kolay değildi. Kurtarmayı başardıklarımız, Tanrı sayesinde."

Böyle bir trajediden sonra futbol ikinci planda kalıyor. Bir gün sahaya geri dönmekten korkuyor musun?
"Artık olaylara aynı gözle bakmıyorum. Orada futbolun gerçekten bir tutku olduğunu anlıyorum. Ama böyle bir şey başınıza geldiğinde kramponlarınızı, formanızı, kariyerinizi unutuyorsunuz. Sahip olduğun tek ve her şey insanın kendisi. Artık futbol düşünmüyoruz. Biz sadece ailesini, anne babasını, akrabalarını düşünüyoruz. Kendinize söylediğiniz ilk şey, "Ailemi tekrar görecek miyim?"

Tüm dünya ve özellikle futbol dünyası bu korkunç olayların ardından destek gösterdi. Oyuncular ve kulüpler kendi yollarıyla mesajlaştı veya yardım etti. Güzel bir dayanışma örneği sanırım.

"Destek mesajları göndermek harika. Ancak dışarıdaki tüm insanların mesajlara ihtiyacı yok. Desteğe, paraya, yiyeceğe ve içeceğe ihtiyaçları var. Hayatta kalmalarına yardımcı olacak şeylere ihtiyaçları var. Mesajlar iyi. Ben eleştirmiyorum. Ama oradaydım ve ne olduğunu gördüm. Oradakiler mesajları okumuyor. Yapamazlar. Yemeye, içmeye vb. ihtiyaç duyarlar."

Onlara nasıl yardımcı oluyorsunuz?
"Kulüp bünyesinde ihtiyacı olan insanlara para gönderdiğimiz bir WhatsApp grubumuz var. Ayrıca alışveriş yapabilir ve oraya gidecek bir otobüse yiyecek koyabilirsiniz. İstanbul'a geldiğimden beri yaptığımız şey bu."

Seni okuyanlara ve belki de onlara yardım etmek isteyenlere ne mesaj vermek istersin?
"Herkesin başına gelebilir. Türkiye'de oldu. Yarın Paris'in göbeğinde geçebilir. Hatay'dayken bunun başıma gelmesini beklemiyordum. Bu bir ders. Birlik olmalıyız. Mesajlar, gözyaşları, videolar, röportajlar, bu iyi. Ben eleştirmiyorum. Ama yardım etmek gerçekten ihtiyaç duydukları tek şey. Hala orada olsaydım, sizi temin ederim ki, alabilseydim mesajlar beni rahatlatırdı. Ama bu benim durumumda hiçbir şeyi değiştirmezdi. Bu insanlara yardım etmek için bağış yapmanız, yemek göndermeniz gerekiyor. Sadece paraya değil, yiyeceğe de ihtiyaçları var. Şehir harap oldu. İnan bana, parayla orada pek bir şey yapamayacaksın. Kimsenin böyle bir trajedi yaşamasını istemem. Eşleri, çocukları ya da onları ziyarete gelen aileleri ile birlikte olan ekip arkadaşlarım var. Maalesef yanlış zamanda yanlış yerdeydiler."

Bu senin için de geçerli…
"Bu bir ders. Bugün bir bardak su içtiğimde artık eskisi gibi içmediğimi size itiraf ediyorum. Aynaya iyi bakıyorum çünkü ölüme yaklaştığınızda hiçbir şeyi aynı şekilde görmüyorsunuz. Olayları farklı görüyorum. Kimsenin bunu yaşamasını istemiyorum, gerçekten. Umarım oradaki insanların bu durumdan çıkıp Hatay, Gaziantep ve Kahramanmaraş ilçelerinden çıkmalarına yardımcı olabiliriz. Bugün konuşabilecek kadar şanslıydık ama bazıları yeterince şanslı değildi. Bir saniyede hayat durabilir. İnsanların nasıl dışarı çıktığını görmeniz gerekiyordu. Acele ettiler, hatta bazıları çıplaktı. Canlarını kurtarmak istediler. Depremlerin olduğu şehirler artık yok."