Tişört bile ayrı!

44 yaşındayım.
1984’ten beri, PKK adlı terör örgütünü biliyorum, lanetliyorum.
31 yıldır...
Neredeyse hayatımın 4’te 3’ü...

Kalan 4’te 1’i de, huzur ve güven dolu bir Türkiye’de geçmemişti zaten...
Malum, 70’li yıllarda doğan tüm çocuklar gibi; 1980 darbesine giden o çetrefilli yolları, çelik çomak oynamak kadar normal karşılayan bir nesildik biz...

Bugün ‘sokağa çıkma’ yasağı ne kadar garip geliyorsa ‘tablet çocukları’na, bizim için jandarmadan gizli gizli dondurma almaya gidebilmek, büyük bir oyun gibiydi!

Ne küçücük yaşta çatışmaların ortasında kaldım...
Ne de askerliğimi komando olarak yaptım!
Dağda yılanla beslenmedim; uçaksavar kullanmadım, tank sürmedim, üç gün uykusuz kalmadım!

Ben, Bilecik ili Gölpazarı ilçesi sokaklarında misket oynarken, benden biraz büyük çocuklar yağmur gibi yağan mermilerin hedefi oluyordu.
O günlerin üzerinden 30 küsur sene geçti.

Şimdi ben, bir spor gazetesinde bu satırları karalarken; benim çocuğum yaştaki gençler, halâ ölüyor Güneydoğu’da.

Güzel ülkem kan ağlarken, spor yazamadım, kusuruma bakmayın.
Zaten spor dünyası da bir garip...

İstanbul takımları tek tip giymiş; Teröre karşı birlikteyiz...
Anadolu takımları tek tip giymiş; Teröre karşı birlikteyiz...
İstanbul takımlarının tişörtünde Galatasaray, Fenerbahçe ve Beşiktaş’ın logoları var.
Anadolu takımlarının tişörtünde; Trabzonspor önderliğinde Anadolu kulüplerinin...

Böyle bir mevzuda bile bir araya gelemiyor 18 kulüp...
Sonra ‘teröre karşı birlikteyiz’ diyorlar.
Hadi canım siz de!